N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Reportage
Tennis De Nederlander Abel Forger (17), uitgeschakeld bij het juniorentoernooi van Wimbledon, staat voor de stap naar het profcircuit. Hoewel hij al jaren als jonge prof leeft, zijn de inkomsten nog altijd vrijwel nul. „We waren gedwongen zelf een traject in te vullen.”
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data102672872-a3d462.jpg)
Vlak na de nederlaag is het chagrijn nog even groter dan het machtige gevoel om op Wimbledon te mogen staan. Want voor Abel Forger (17) is het juniorentoernooi op het heilige gras van de All England Club slechts een tussenstap op weg naar een loopbaan als professional. „Ik speelde op zich een goede partij, maar om van deze jongen te winnen moet ik gewoon nog beter spelen”, stelt Forger na zijn verlies tegen de Chinees Yi Zhou.
Forger heeft net daarvoor zijn ouders en zijn twee broertjes aan de zijkant van baan 10 getroffen. Hij gooit een Wimbledon-handdoek als een soort souvenir naar ze toe en zegt verder weinig. Dat hoeft ook niet. Vader Freddy (48), moeder Sonja (49), zijn oudste broer Jonas (19) en Tijl (15) hebben op de houten bankjes mee geleden met Abel Forger. Net zoals Kevin Schimmel (33), die als coach aan de overkant eveneens moest vaststellen dat de als derde geplaatste Chinees net iets te goed was geweest. „Toch zie ik voldoende aanknopingspunten waarmee we verder kunnen bouwen”, zegt Schimmel.
Het avontuur is voor Forger nog niet voorbij op Wimbledon. Hij zit met het toptalent Thijs Boogaart (15) nog in het jongensdubbel. Samen met Mees Rottgering (16) vormen de drie tieners de hoop voor de toekomst van het Nederlandse tennis. En daarbij gaan ze ieder hun eigen weg. Hoewel ze al jaren als jonge profs leven, zijn de inkomsten nog altijd vrijwel nul. „De komende jaren moet er nog heel wat geld bij”, zegt Freddy Forger. „Degenen die niet voldoende steun kunnen krijgen, haken vaak af. Dat is nu eenmaal de realiteit in het hedendaagse Nederlandse tennis.”
Zowel Freddy als Sonja waren zelf verdienstelijke tennissers op regionaal niveau, en namen hun zonen steevast mee naar LTC Soestdijk. „Vanaf het moment dat ze konden lopen, gooide ik dan balletjes naar ze toe. Zo kwamen ze spelenderwijs met de sport in aanraking”, vertelt Sonja in de players lounge van Wimbledon. „Toen Abel een jaar of negen was kregen we wel door dat hij echt talent had. We lieten hem eerst toernooien in de buurt spelen. Hoe meer hij won, hoe verder we gingen. Tot de nationale jeugdkampioenschappen aan toe.”
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2023/07/v21710zat-ruitinga-tennisweb1.jpg)
Voor Abel Forger is tennis al snel geen vrijblijvend spelletje meer, maar een sport waarvan hij zijn beroep wil maken. Op zijn elfde komt hij bij de tennisschool van voormalig Davis-Cupcaptain Tjerk Bogtstra in Doorn terecht. Daar gaat hij vier keer in de week trainen en hij zet zijn opmars voort. Freddy: „In 2019 verloor ik voor het eerst van Abel, hij was toen veertien. Daarna ben ik nooit meer bij hem in de buurt gekomen.”
Trainer in dienst
Als Abel zestien jaar is nemen zijn ouders hem uit eten om hem een voorstel te doen. Wat zou hij ervan vinden als ze zijn coach Kevin Schimmel in dienst nemen? Het jonge talent stemt in en reist nu inmiddels al twee jaar met de 33-jarige tennistrainer de wereld rond. Als alle kosten daarvan worden opgeteld, kost dat ongeveer een ton per jaar. Ze gaan ervan uit dat Abel nog vier tot zes jaar nodig heeft om echt geld te kunnen verdienen. „Ik denk niet dat je het per se een goede investering kan noemen”, zegt Freddy Forger met een glimlach. „Dan zou je er later een paar miljoen terug van moeten zien. Je maakt van een kwartje niet zomaar een euro. Bij Carlos Alcaraz komt dat goed. Bij Abel is dat natuurlijk ongewis. De dubbelrol van vader en investeerder is niet ideaal natuurlijk.”
Volgens Forger senior, die met een compagnon een bedrijf in vermogensbeheer heeft, vormen financiële vraagstukken een structureel probleem. De basiskosten zijn bij het tennis vaak hoger dan bij veel andere sporten. „Een heel groot talent als Thijs Boogaart wordt snel opgepikt door managers en sponsors. En in jongens die niet goed genoeg zijn, wordt niet geïnvesteerd. Maar talenten die er, zoals Abel, tussenin vallen hebben juist de steun van een bond heel hard nodig”, zegt Freddy. „Toen een plan van de bond om talenten centraal te ondersteunen van tafel ging, waren we gedwongen zelf een traject in te vullen. Het moet voor Abel nu gebeuren, die kan geen jaren wachten.”
Freddy en Sonja benadrukken dat ze hun zoon nooit hebben gepusht, en dat er in hun ogen bij hem geen sprake mag zijn van financiële druk. Freddy: „Als hij wil stoppen, mag dat. Wanneer hij maar wil. Dan heeft hij een fantastische ervaring als topsporter beleefd. Want wie speelt er op Wimbledon? Maar hij is zo gedreven. Ik moet Abel eerder afremmen.”
Kevin Schimmel beaamt dat. „Abel is geen jongen die je hier uit de pub hoeft te halen”, zegt de coach, die bijna 52 weken per jaar met hem bezig is. Dat is in Nederland een vrijwel unieke constructie voor iemand van zeventien jaar. Schimmel: „Abel heeft vorig jaar zijn havo afgemaakt. Sindsdien zijn we aan een bijzondere reis bezig. Een reis van jaren. We hoeven ons gelukkig niet te meten an wereldtoppers als Carlos Alcaraz of Holger Rune, die heel snel zijn doorgebroken in de echte top. Dat zijn uitzonderingen. Ons traject zal waarschijnlijk langer duren.”
Prestige in het wit
Schimmel is zich ervan bewust dat hij als een coach bijzondere relatie met Abel heeft. Ze zien elkaar vanaf het ontbijt tot en met het avondeten. En in noodgevallen delen ze zelfs een kamer. „Dat doen we echt alleen in uitzonderlijke gevallen. Als we bijvoorbeeld heel vroeg naar het vliegveld moeten of zo”, zegt Schimmel uit, die ook de verhalen kent van coaches die misbruik hebben gemaakt van jonge tennissers. „Ik kan er heel moeilijk bij dat coaches dergelijk gedrag vertonen.”
Vader Freddy en moeder Sonja hebben alle vertrouwen in Schimmel. „Hij is de baas als het om tennis gaat”, stelt Sonja. „Daar bemoeien we ons niet mee.” Freddy knikt en zegt: „We willen als ouders steeds wat meer afstand van onze zoon nemen. Daarom proberen we de goede mensen voor hem ertussen te zetten, die hem soms met de harde en soms met de zachte hand behandelen. Want het gaat erom dat hij het zelf allemaal doet.”
Abel Forger staat nu voor de stap van het juniorentennis naar het profcircuit. Wimbledon is voor hem de kers op de taart van zijn opleiding. Op de All England Club is voor hem nog geen geld te verdienen. Wel prestige. In de voorbereiding op het toernooi, heeft hij op het gras van Roehampton gespeeld. Zonder zijn ouders en zijn broers, die trof hij pas op Wimbledon. Sonja: „Toen ik hem in zijn witte kleding de hoek om zag lopen, kreeg ik het even te kwaad.”
Als Abel Forger tussen de regenbuien door op zaterdagmiddag baan 10 betreedt, zitten zijn ouders en zijn broers trots langs de kant. Ze zien hem strijdend ten onder gaan tegen Yi Zhou. De Nederlaag is niet het einde van de wereld voor de familie Forger. Freddy: „Nee, hopelijk is dit een prachtige tussenstop van een reis naar nog iets mooiers. Ondertussen genieten we er ieder moment met volle teugen van, samen met Abel.”
